Hayaller, hayaller ve hayaller!
Her altyapı oyuncusunun idmanlara giderken, maçlara çıkarken kurduğu hayaller vardır. Daha ileri seviyelerde oynayan basketbolcuları izleyip onlar gibi olmak isterler ya da antrenörleri eğer eskiden onların geçmek istedikleri yollardan geçtiyse, onun gibi olmak isterler.
İşte bu çocukların hayalleri çok önemlidir. Çünkü hayatlarını bu yolda geçirmek isteyen küçücük insanlardır onlar. Ne derseniz yaparlar. Yaz tatili yapmazlar,  yeri gelir arkadaşları sinemaya, tiyatroya giderken onlar idmana giderler. İdmandan eve döndükten sonra ders çalışırken masada uyuya kalırlar. Özel hayat mı? Onu zaten çoktan arkada bırakmışlardır.
Antrenörler onları en iyi şekilde antrene etmeye çalışırlar. İyi araştırmalar yaparlar driller bulup kendi antrenman programlarına monte ederler, kondisyon idmanları yaptırırlar, onların gelişimi için zaman ayırıp onlara faydalı olmaya çalışırlar.
YA KALPLERE DOKUNMAK?
O çocuk gibi hissedip onun kalbine dokunur musun? Ekonomik ve kariyer beklentilerini geriye atıp sporcuna gerçeği söyler misin? Ailesine, duymak isteyeceği kelimeleri söyleyip daha sonra yaşı artık A takım yaşına gelince altyapıda geçen onca yıldan sonra rahat olabiliyor musun? Dönüp arkasına baktığında boş yıllar gördüğünde, o boşlukta kendi fotoğrafının da olması nasıl bir duygu?
Zor olsa gerek!
Tabii ki her altyapı sporcusundan A takım oyuncusu olamayacaktır. Bunu herkes biliyor. Bununla beraber o sporcuların hepsi kalplerine dokunduğunuz taktirde “basketbolcu” olamasalar bile iyi birer spor insanı olabilirler.
Kulübün hedefleri, bireysel hedefler her zaman bu tür hamleleri zorlaştırmış ve zorlaştırmaya devam edecektir. Ben inanıyorum ki lider karakterli ve oyuncu yetiştirmeyi hedef edinen, basketbolun en önemli pozisyonu olan altyapı antrenörleri, “oyuncusun kalbine dokunmayı” her geçen zaman daha çok benimseyecek ve hamlelerini de bu şekilde planlayacaklardır.